جهان ديگري ممكن است
زنان مستقل ايراني، روز چهارشنبه 4 ارديبهشت در تهران، براي اعلام همبستگي با زنان فلسطين فرياد برآوردند:
«خواستِ زن ايراني حمايت از جنبشِ همبستگيِ جهاني»
«زندگي صلح‌آميز يك خواستة جهاني است»
«وجدانِ زنْ بيدار است ضدِ جنگ و كشتار است»
«اين است شعار ما زنان صلح، در سطحِ جهان»
«خواست زن صبرايي آزادي، بيداري، رهايي»
خواست زن افغاني آزادي، بيداري، رهايي
خواست زن عراقي آزادي، بيداري، رهايي
خواست زن فلسطين آزادي، بيداري، رهايي»
خواست زن ايراني آزادي، بيداري، رهايي»
«اين وجدانِ بيدارست از جنگ و خون بيزارست
اين وجدان بيدارست از نسل‌كشي بيزارست
اين وجدان بيدارست از زن‌كشي بيزارست»
«قلب زن ايراني خونِ زنِ جهاني
از كشتار نژادي از اين جنگ جهاني
جاريست در رام‌الله در صبرا و شتيلا»
تجمع همبستگي در مقابل سفارت فلسطين، اولين تجمع علني و مستقل زنان طي 20 سال گذشته بود. زنان، مردان و جواناني كه به دعوت «مركز فرهنگي زنان» روبه‌روي سفارت فلسطين گرد هم آمده بودند، با گرفتن پلاكاردهايي در دست، همبستگي خود را با زنان فلسطين اعلام داشتند. بر روي پلاكاردها شعارهاي بسياري به‌چشم مي‌خورد، شعارهايي هم‌چون: «مسئلة جنگ و صلح مهم‌تر از آن است كه دولت‌ها براي آن تصميم بگيرند»، «حمايت از جنبش همبستگي جهاني»، «كالاهاي اسراييلي را تحريم كنيم، محصولاتي هم‌چون Epilady »، «نسل‌كشي را متوقف كنيد»، «اين جنگ جهاني است، فلسطين اولي است»، «زنان و كودكان ايراني، براي زنان و كودكان فلسطيني»، «شارون جنايتكار بزرگ است»، «كشتار زنان و كودكان فلسطيني را متوقف كنيد»، «اين يك جنگ بين دو كشور نيست، اين يك جنگ مذهبي نيست...، اين جنگ مي‌تواند متوقف شود، اين جنگ بايد متوقف شود» و...
پوشش‌هاي زردرنگ تمام قدِ دختران جواني كه روي آن‌ها نوشته شده بود: «جهان ديگري ممكن است» توجه همگان را جلب مي‌كرد. در اين برنامه كه به‌عنوان تريبون آزاد اعلام شده بود چند تن از زنان سخناني ايراد كردند و در فاصلة هر سخنراني نيز شعارهايي از سوي جمعيت فرياد مي‌شد. هم‌چنين اطلاعية «مركز فرهنگي زنان» براي پيوستن به تجمع براي حمايت از زنان فلسطيني نيز خوانده شد. در بخشي از اين اطلاعيه آمده است: «بيشترين قربانيان ديرياسين، صبرا و شتيلا زنان بودند و امروز جنين كشتارگاه حكومت‌هاي تروريستي است! يا در خانه‌هاي‌شان زير بمباران‌ها مي‌مانند يا با آزارهاي جنسي فرو مي‌ريزند و يا با عمليات انتحاري به پايان جهان مي‌رسند تا شايد شارون‌ها را فرو ريزند. لحظه‌اي به زنان و كودكان، قربانيان پرشمار جنگ بيانديشيم. زناني كه ناخواسته وارد جنگ‌هايي مردانه شده‌اند وهمواره سعي كرده‌اند صلح بيافرينند، اما مجال‌شان نداده‌اند... بياييد همبستگي خود را با زنان فلسطين اعلام كنيم...»
يكي از سخنرانان با توجه دادن زنان به فاجعة فلسطين به‌عنوان يك فاجعة جهاني گفت: «آن‌چه در جهان اتفاق مي‌افتد و از ما هم دور نيست، يك جنگ جهاني مستمر است كه الگوي اصلي‌اش را از يكي از نقاط اوج جنگ سرد در آمريكا، يعني "مكارتيزم" مي‌گيرد. بنابراين به‌نظر نمي‌رسد جنگي كه اتفاق مي‌افتد جنگ بين اسراييلي‌ها و فلسطيني‌ها باشد يا جنگ بين دو كشور، يا جنگي مذهبي، يا محلي و... باشد. همة چيزهايي كه در فلسطين، كرانة باختري، جنين و رام‌الله و... اتفاق مي‌افتد، در واقع آغازي است بر مرحلة جديد جنگي كه با اولين بمب در افغانستان آغاز شد و احتمالاً به عراق و ايران هم ادامه مي‌يابد و البته بهانة آن تروريسم است.» اين زن در ادامة سخنانش با اشاره به اين‌كه آمريكا تلاش مي‌كند با ايجاد جو عليه تروريسم، به اهداف و منافع خود دست يابد به پيامدهاي اين جو بر جهان اشاره و نمونه‌هايي را ذكر كرد از جمله: «بيكاري نيروي كار، فقير شدن زن‌ها، افزايش عظيم هزينه‌هاي جنگي، تأسيس سازمان‌هاي سركوب‌گر مخالفان و جنبش‌هاي مردمي و كنترل اطلاعات،... و در كنار همة اين‌ها، آپارتايد، نسل‌كشي، نژادپرستي و خشونت بي‌حد و حصري كه به غيرنظاميان فلسطيني وارد مي‌شود...» او سپس از كساني نام برد كه به‌رغم تصوير سياهي كه جهان عرضه كرده است با اين ظلمات مي‌جنگند و افزود: «آن‌ها نيروهاي همبستگي جهاني هستند كه در فلسطين سپر انساني شده‌اند و در فاصلة تانگ‌هاي اسراييل و ملت بي‌دفاع فلسطين قرار دارند، آن‌ها نورهايي در اين ظلمت‌اند، جوانان لبوني هستند كه به ارتش اسرائيل فراخوانده شدند اما از شركت در آن سرباز زده‌اند و اكنون در زندان اسراييل به‌سر مي‌برند. آن‌ها مردم مقاوم فلسطين هستند... و همة نيروهايي هستند كه معتقدند مي‌توان جهان ديگري ساخت كه در آن ظلم نباشد، كه در آن از وحشت و ترور اثري نباشد و...»
يكي ديگر از زنان سخنران، با توجه به آپارتايد حاكم بر فلسطين، به ذكر خاطره‌اي از دوست فلسطيني خود پرداخت و با ارائة تصاوير تلخ ايجادشده توسط آپارتايد گفت: «درست است كه توقف كشتار، تجاوز، ضرب و شتم و... ابتدايي‌ترين حق آدم‌هاست اما بايد به جزئيات زندگي آدم‌هايي كه در معرض تحقير و توهين روزمره قرار مي‌گيرند نيز توجه كنيم، موقعيتي كه امكان هرگونه پيشرفت و حتي پيش‌بيني براي آينده را از افراد مي‌گيرد و آن‌ها را در موقعيت فرودست قرار مي‌دهد. بنابراين هيچ‌چيز مهم‌تر از اين نيست كه دختر 6 سالة فلسطيني بتواند در كوچه بازي كند، درس بخواند،... و شانس چند درصدي براي زندگي‌اش داشته باشد، بدون آن‌كه به اشتباه كشته شود.شايد تنها كاري كه ما به‌عنوان آدم‌هاي بي‌شماري كه كنار گود ايستاده‌ايم، مي‌توانيم انجام دهيم، اعلام همبستگي با آنان است». زن ديگري پشت تريبون آمد و گفت: «ما زنان روشنفكر ايراني وظيفه داريم كه در مقابل ظلمي كه بر زنان فلسطيني روا مي‌شود سكوت نكنيم، بيش از 50 سال است كه زنان، كودكان و مردان فلسطيني در آرزوي بازگشت به خانه‌شان، در اردوگاه‌ها به‌سر مي‌برند. اين وظيفة انساني، اخلاقي و اجتماعي ماست كه سكوت را بشكنيم... امريكا تنها به فلسطين بسنده نكرده است، بلكه به افغانستان، عراق و همة كشورهاي منطقه صدمه زده و مي‌خواهد دامنة اين صدمات را توسعه دهد. وظيفة ماست تا از حق زنان، مردان و كودكان فلسطيني دفاع كنيم تا خودمان بتوانيم دعاي حق و انسانيت كنيم...» در اين برنامه دو زن جوان نيز دربارة وضعيت زنان در فلسطين و پيامدهاي ناشي از جنگ سخن گفتند. يكي از آنان با اشاره به اين نكته كه: «مسايل زنان جدا از تحولات سياسي قابل حل نيست» افزود: «آزادي بيان در منطقة عربي با رژيم‌هاي حاكم بر اين جوامع پيوند نزديكي دارد و اين رژيم‌ها در اغلب موارد از سوي آمريكا حمايت مي‌شوند.» و پرسيد: «ما چگونه مي‌توانيم از آزادي زنان فلسطين حرف بزنيم بي‌آن‌كه از حق‌شان براي داشتن سرزميني كه در آن زندگي مي‌كنند سخن نگوييم. اسراييل يك دولت نژادپرست است و نژادپرستي هركجا قدم بگذارد نژادپرستي مي‌زايد.» دختر ديگري كه بخشي از چهره‌اش را با چفيه پوشانده بود، با ذكر اين حقيقت كه: «زندگي حق انساني زنان است و آن‌ها فرياد مي‌زنند نجات‌مان دهيد.» به ارائة گزارش‌هايي دربارة وضعيت اسفناك زنان و كودكان در فلسطين پرداخت و گفت: «زنان باردار بدون برخورداري از حق زايمان و جلوي چشم‌هاي بسته جهانيان به سختي مورد تعرض قرار مي‌گيرند و كودكان‌شان متولد نشده در شكم مادر جان مي‌دهند» او پرسيد: «چرا جهان در برابر اين وحشي‌گري‌ها سكوت مي‌كند؟»
در پايان مراسم، زنان شركت‌كننده در حركتي سمبليك پلاكاردهاي خود را بر زمين گذاشتند و درحالي كه دست‌هاي‌شان را از بالاي سرشان بر هم مي‌زدند، با هيجان بيشتري شعار مي‌دادند. اجتماع‌كنندگان مقابل سفارت فلسطين و در دو سوي خيابان ايستاده بودند و از مردم دعوت مي‌كردند كه در همبستگي با زنان فلسطين شركت كنند. از آن‌جا كه رنگ و بوي اين تجمع و شعارها و حتي لباس‌هاي‌شان با ديگر تجمع‌هاي معمول در بيست سال گذشته متفاوت بود، توجه بسياري از رهگذران و اتومبيل‌رانان به خود جلب كرده بود. حدود 100 نفر در اين مراسم حضور داشتند، عده‌اي هم در حين مراسم در پياده‌روها و فواصل دورتر ايستاده و نظاره مي‌كردند. از آن‌جا كه آدرس تجمع به اشتباه ميدان فلسطين ذكر شده بود، عده‌اي از دختران زردپوش، در فاصلة بين ميدان و سفارت سعي كردند، شركت كنندگان را راهنمايي كنند. لازم به ذكر است مركز فرهنگي زنان براي تمامي روزنامه‌هاي اصلاح‌طلب و هم‌چنين خبرگزاري‌هاي ايسنا و ايرنا، خبر برگزاري مراسم را اعلام كرد، اما جز روزنامة بنيان، روزنامة ديگري اين برنامة مركز فرهنگي را اعلام نكرد. پس از پايان مراسم، شركت‌كنندگان تعدادي از پلاكاردهاي خود را در كنار ديگر پلاكاردهايي كه به نرده‌هاي سفارت فلسطين نصب شده بود، قرار دادند تا موضع‌گيري مستقل خود را نشان دهند. به واقع آنان اولين گام علني را برداشتند تا بگويند جهان ديگري ممكن نيست جز اين‌كه هر يك از ما به وجدان بيدارمان رجوع كنيم و در جهت آن گام برداريم و هزينه بپردازيم.