|
|
گروه هاي سازمان دهنده تظاهرات نيويورك قرار بعدي براي دفاع از صلح را پايان اوت تعيين كردند.
نيويورک: "خون دادن براي نفت بس است!"
پاكستان و بنگلادش و استانبول: "امريكا، از عراق گم شو"، "پايان اشغال"، "سلاح كشتار جمعي پيدا نشد، اما 20 هزار غير نظامي عراقي كشته شد... دمكراسي بوش اين است."
آلمان:"تولدت مبارك كشتار كننده جمعي".
تريبون فمينيستي ايران:
ميليون ها نفر در سراسر جهان هم در روز 19 مارس، نخستين سالگرد حمله به خاك عراق، و هم در20 مارس، نخستين سالگرد اعتراض جهاني عليه حمله به عراق و جنگ، دست به تظاهرات زدند.
در روز 20 مارس/ 1 فروردين، كه روز جهاني صلح اعلام شده است، بيش از 2 ميليون نفر در سراسر جهان در بيش از 575 شهر, براي واداشتن ايالات متحد و شركا به خروج از عراق و پايان نظامي گري, دست به راه پيمايي، تظاهرات در مقابل پايگاه هاي نظامي امريكا، سخنراني، اجراي كنسرت هاي خياباني و انواع اعتراض هاي صلح آميز ديگر, زدند.
تظاهرات صلح از آسيا شروع شد. ابتدا مردم در شهرهاي مختلف استراليا، ژاپن، كره جنوبي، فيليپين، هند، بنگلادش و تايلند به خيابان آمدند و بعد اروپا با شروع روز به حركت درآمد و به دنبال آن تظاهرات در شهرهاي مختلف امريكا آغاز شد. در اين دفاع جهاني از صلح گروه هاي مختلف مردم، از 50 نفر در تيمور شرقي گرفته تا 175 نفر در فايت ويل، آركانزاس، از صد هزار نفر در مادريد تا يك ميليون در رم، مخالفت خود را با جنگ بوش و ادامه اشغال عراق نشان دادند.
بزرگترين تظاهرات در اروپا، رم، مادريد و لندن، برگزار شد. اما از توكيو تا سان فرانسيسكو همه جا راه پيمايان بوش را متهم كردند كه با حمله به عراق باعث برانگيختن واكنشي خشن از سوي گروه هاي اسلامي افراطي مانند القاعده شده و جهان را به مكاني نا امن تر از پيش تبديل كرده است. و در كشورهاي اسلامي، مصر، پاكستان، بنگلادش و تركيه، تظاهركنندگان صرفا خواهان خروج فوري امريكا از منطقه بودند؛ تنها معترضاني كه ظاهرا هيچ اعتراضي نسبت به سياست هاي داخلي و خارجي دولت هاي خود نداشتند.
در استراليا، بيش از 3 هزار نفر هم در ملبورن و هم در سيدني و گروه هاي كوچك تري در شهرهاي ديگر راه پيمايي كردند. در فيليپين اعتراض با شمع از شب شنبه شروع شد و تظاهرات روز شنبه با حمله پليس مواجه گشت.
در تيمور شرقي تظاهرات در مقابل سفارت ايالات متحد برگزار شد.
در توكيو حدود 30 هزار نفر به مشاركت ژاپن و ارسال نيرو به عراق اعتراض كردند. در سئول 1500 نفر اكثرا دانشجو تظاهرات صلح آميزي عليه جنگ بر پا كردند. در بانكوك تظاهرات در مقابل سفارت هاي ايالات متحد و انگليس و اعتراض به ارسال 450 تايلندي نظامي به عراق بود. در هنگ كنگ و دهلي نو و ساير شهرهاي آسيا نيز تظاهراتي صورت گرفت.
راه پيمايي در بغداد در ضمن نمايش قدرتمند وحدت شيعه و سني بود. دو گروه از دو نقطه مختلف شهر راه پيمايي را شروع كردند و وقتي به هم پيوستند هيجان جمعيت به اوج خود رسيد. در سخنراني هايي كه صورت گرفت همه سخنرانان ضمن محكوم كردن اشغال نظامي عراق بر لزوم وحدت در ميان تمامي عراقيان تاكيد كردند.
در لندن 80 يا 100 هزار نفر در خيابان هاي مركزي شهر راهپيمايي كردند (فرانس پرس جمعيت را 25 هزار نفر اعلام كرد). گرچه تعداد تظاهر كنندگان نسبت به سال گذشته و 15 فوريه 2003 كاهش چشمگيري داشت اما نظر سنجي ها نشان مي دهد كه مردم حتي بيشتر از سال پيش خواهان تغيير سياست هاي دولت و استعفاي نخست وزير، بلر، هستند اما اعتمادي به عملي بودن اين امر ندارند. چنان كه در مصاحبه هايي كه اينديپندنت انجام داد خيلي ها در مقابل اين سوال كه چرا عده كمي در تظاهرات شركت كرده اند پاسخ دادند،" در سال گذشته دو مليون بوديم ، اما مگر چيزي تغييركرد؟"
در واقع، در بيشتر راهپيمايي ها اعتراض به مسائل داخلي و منطقه اي كه در سال گذشته به وخامت گراييده با اعتراض به جنگ گره خوردند و همه بر لزوم دفاع از دمكراسي تاكيد كردند.
در لندن حرف هاي بسيار تندي عليه بلر زده شد، و در رم شعارهايي تندتر از آن عليه برلوسكوني داده شد، تا حدي كه نخست وزير ايتاليا گفت، "اين تظاهرات صلح آميز نيست! شركت كنندگان در اين تظاهرات عليه ايالات متحد، عليه دولت ايتاليا، و در مجموع ضد اروپا هستند!"
پنهان كاري ها درباره واقعيت هاي جنگ همراه با دروغگويي به مردم، كاهش هزينه هاي بهداشتي و آموزشي، افزايش هزينه هاي جنگي، بيكاري، سياست هاي نوليبرالي در اروپا، جنايات اسراييل عليه ملت فلسطين با همدستي ايالات متحد و هزينه سالي 4 ميليارد دلار براي ادامه اشغال فلسطين، كاهش امنيت، بحران هاي اقتصادي، همه مسائلي بودند كه اروپا را در روز 20 مارس به اعتراض كشاندند.
راه پيمايي ها در ايالات متحد براي اعتراض به سياست هاي نظامي ايالات متحد، حمله به افغانستان و عراق و به آزادي هاي مدني و حقوق پايه، در شيكاگو به دستگيري حدود 25 نفر انجاميد. در حالي كه در اين شهر گروه هاي مدافع صلح و عدالت در سخنراني هاي خود بر ضرورت ديدن ارتباط بين سركوب و حملات به مهاجران در داخل كشور با سياست امپراتوري سازي و سلطه نظامي در خارج تاكيد داشتند، و پليس اعلاميه هايي مبني بر غير قانوني بودن تظاهرات بين مردم پخش مي كرد.
در نيويورك، كه شاهد بزرگترين تظاهرات امريكايي بود، يكي از سخنرانان گفت، "بمب گذاري هفته پيش در مادريد كه ]202 كشته داد [ و بمب گذاري ديروز بغداد ]كه 27 كشته به جاي گذاشت[ نمونه هاي بسيار هولناك سياست غلط دولت ما پس از 11 سپتامبر است و راه مبارزه با تروريسم اين نيست. حداقل جمعيتي كه طبق آمار گروه هاي حقوق بشر تا به حال در عراق كشته شده 10 تا 16 هزار نفر بوده است. اين قتل عام مردم بي دفاع است. اما رسانه هاي خود فروخته مثل دار و دسته بوش فكر مي كنند كه جان رنگين پوست ها و عرب ها بي ارزش است و حتي لازم به ذكر نيست."
گروه هاي سازمان دهنده تظاهرات نيويورك قرار بعدي براي دفاع از صلح را پايان اوت تعيين كردند. شعار اصلي آن ها "خون دادن براي نفت بس است!" بود. ساير شعارها در ايالات متحد حول دمكراسي و صلح دور مي زد و اعتراض به تضييق حقوق مردم در داخل كشور. در رم "جنگ شما، مرگ ما"، "اينقدر دمكراسي صادر مي كنيد كمي هم براي خودمان نگه داريد!" و "نه به پايگاه هاي نظامي، نه به جنگ"، و "با هم در راه صلح" شعارهاي چشمگير بودند. در پاكستان و بنگلادش و استانبول، "امريكا، از عراق گم شو"، "پايان اشغال"، "سلاح كشتار جمعي پيدا نشد، اما 20 هزار غير نظامي عراقي كشته شد... دمكراسي بوش اين است." البته سخنرانان ديگري هم – از جمله در لندن – دروغ هاي گفته شده در مورد وجود سلاح هاي كشتار جمعي در عراق را ياد آوري كردند. در آلمان تظاهر كنندگان حاضر در مقابل پايگاه هوايي رمستين، پلاكاردي داشتند كه روي آن نوشته شده بود "تولدت مبارك كشتار كننده جمعي".
از جمله ابتكارهاي جالب توجه در 19 مارس در لويي ويل، كنتاكي، هواداران صلح از 6 صبح تا 6 بعد از ظهر 570 جفت كفش – كفش مخصوص دو، كفش بچه، كفش مخصوص جشن هاي فارغ التحصيلي – را روي پله هاي دادگاه شهر گذاشتند و كنارشان نوشتند، "آن ها قبل از اعزام به جنگ اين كفش ها را مي پوشيدند" و مراسمي بسيار تاثير گذار براي كشته شدگان و مجروحان امريكايي و كشته شدگان و مجروحان عراقي برگزار كردند.
و در نيويورك نصب پلاكاردي بزرگ در ساعت شلوغي ترافيك صبح با شعار "خون دادن براي نفت بس است!" در جايي در معرض ديد همگان از جمله ابتكارهاي صلح آميز تظاهركنندگان براي رساندن پيام خود به اهالي شهر بود. دسته هاي موزيك طرفدار صلح مانند Pink Bloque با آهنگ ها و ترانه هاي خود به بسياري از راه پيمايي ها حال و هواي جشن مي دادند. بعضي از گروه ها نيز برنامه هاي گسترده تري را براي تداوم بخشيدن به مبارزه و آموزش دمكراسي در نظر داشته اند كه به معني ادامه اعتراض در روزهاي آينده است.
در مورد دستگيري ها مانند سال گذشته شيكاگو انگار مقام اول را داشت و پليس ضد شورش حدود 25 نفر را در اين شهر دستگير كرد. از نكات جالب در اين مورد آن است كه در ميان 500 گروه سازمان دهنده و شركت كننده در راه پيمايي هاي روز جهاني صلح تنها گروهي كه خود را رسما مسلح و آماده براي مقابله با خشونت پليس اعلام كرده بود نيز در تظاهرات شيكاگو حضور داشت و البته اين مسئله نقشي در خشونت به خرج دادن پليس نداشت.
در لندن نيز دو نفري كه موفق شدند حلقه حفاظتي پليس را بشكنند و به بالاي برج ساعت معروف بيك بن بروند و پلاكاردي را در آن جا نصب كنند، بعدا دستگير شدند.
تظاهرات در مقابل پايگاه ها و در بنادر نظامي كه محل توليد و ارسال انواع سلاح ها و نفرات هستند نيز حسب المعمول به دستگيري هايي انجاميد كه هنوز دقيقا تعدادشان مشخص نيست.
ماخذ: بر اساس گزارش هايindymedia.org و United for peace and Justice و رويتر و فرانس پرس
|
|
