|
تريبون فمينيستي ايران:
كارگاه بررسي خشونت دانشكده ادبيات دانشگاه تهران در روز پنج شنبه 3 ديماه 1383 حاصل همكاري مركز فرهنگي زنان و انجمن اسلامي دانشكده و به نوعي تجربه اول براي هر دو طرف بود: اولين تجربه انجمن با كارگاه آموزشي و اولين تجربه مركز فرهنگي زنان با كارگاه آموزشي در دانشگاه تهران.
از همان هنگام ورود به ساختمان دانشكده و مشاهده نظافت چي هاي روز تعطيل كه مشغول شستن كف راهروها بودند و اعضاي انجمن اسلامي كه سعي در نصب مقواهاي حاوي تصاوير و بريده هاي روزنامه هاي مربوط به خشونت به زنان به روي استندها و ديوارها بودند، و با هر چسبي كه آن ها پشت يك مقوا مي چسباندند يك فكر سمج هم به ذهن من مي چسبيد كه با هر چرخش زمين شور برقي نظافت چي پاك مي شد، تا بالاخره در دفتر انجمن شكل واضحي به خود گرفت و ثابت ماند. فكرم اين بود كه چرا تو اين مملكت همه، چه روي صحنه تئاتر و چه موقع نظافت راهرو دانشكده، داد مي زنند؟ و چرا دانشجويان فضايي خاص خودشان ندارند: نه يك يا دو اتاق يك وجبي، بلكه ساختمان و فضايي بزرگ خاص گردهمايي دانشجويان همه دانشكده ها. اين يك معضل جدي بخصوص براي دانشگاهي با اهميت دانشگاه تهران است كه حالا با افزايش جمعيت قاعدتا بايد فقط به دو دانشكده و محل هاي مجزا براي كتابخانه ها، سالن هاي مخصوص ورزش هاي مختلف و ساختمان مخصوص تجمع هاي دانشجويي اختصاص داشته باشد، اما علاوه بر اين بار سنگين و نا متناسب بايد بار تجمع هاي غير دانشجويي را هم به دوش بكشد و تازه جمعه هايش هم مال تجمعات دانشجويي و فرهنگي نباشد.
كارگاه به اين ترتيب در ساعت مقرر اما با حداقل تعداد ثبت نام كرده ها براي شركت در آن و با سخنراني 5 دقيقه اي يكي از اعضاي مركز در توضيح اين كه كارگاه آموزشي چيست شروع شد و با تقسيم شركت كنندگان به دو گروه و دو كارگاه مجزا پيش رفت و در نهايت وقتي دو گروه دوباره به هم ملحق شدند به تعيين راهكارها پرداختند. نتيجه گيري جالب توجه اين كه دانشجويان شركت كننده روي نكته خاصي در رابطه با خشونت به طور عام تاكيد داشتند و آن هم اين نكته كه توهم و تصور قدرت با وجود قدرت متفاوت است و بيشتر در ابراز خشونت مؤثر است. اين مسئله در تصور شخص خشونت ديده از خشونت تاثيرهاي متفاوت و ضد و نقيضي دارد.
در تعيين راهكارها براي مبارزه با خشونت كه از 13 شروع شد و تا 14 ادامه يافت، دانشجويان شركت كننده از جمله تدابيري مانند آموزش و افزايش آگاهي زن و مرد، تغيير قوانين در جهت برابري، تشكيل نهادهاي حمايت و مشاوره براي خشونت ديدگان، و پيوند جنبش دانشجويي با جنبش زنان را براي مبارزه با انواع خشونت ها در جامعه ضروري دانستند. مجموع شركت كنندگان حداكثر25 نفر بود شامل 22 دانشجوي دختر و 3 دانشجوي پسر كه در زمان جمع بندي فقط يكي از پسرها مانده بود.
در پايان انجمن و مركز هر دو راضي بودند و شايد خوشحال كه با وجود ماجراي شستن راهروها كه امكان ورود و خروج را از بيرون به ساختمان- از ساختمان به بيرون و از كلاس به راهرو- از راهرو به كلاس از همه گرفته بود موفق شده اند يك كارگاه آموزشي بررسي خشونت برگزار كنند. شركت كنندگان اما نماينده گرايش هاي بسيار متفاوت بودند و تجمع آن ها در فضايي به آن كوچكي باز هم يادآور اين مسئله بود كه دانشجويان به يك فضاي بزرگتر، خيلي خيلي بزرگتر، براي تنفس، به هواي تازه، احتياج دارند.
|
