|
تریبون فمینیستی ایران:
براي همسر مهربانم پروانه
که دمي بي عشق سرنکرد
هرگز نميرد آن که دل اش زنده شد به عشق
ثبت است در جريده عالم دوام ما
..............................
جادوي عشق
.....................
دگر بار
آذرخش
بر پهنه ي آسمان برجهيد
و پرتو حيات بخش آن مهراور
جاري شد
اين بار
بردل هاي ما،
من وتو
و او
که نقش حيات به گيتي اندرافکند
و از او آباداني به جهان اندر شد
او
که جام نور را
و روز را
و راستي را
و فراواني را
بر پهنه ي خاک بگسترد
و نقش مهر
بر دل هاي عاشق بيفکند
و از او
ابر و باد و تندر و توفان بَرشُد
و شب
و تاريکي
و دروغ
و ويراني
به کام فنا اندرشد
ما را به ملکوت خويش برخواند
و ما،
من و تو ،
در گرمگاه عشق،
باز روييديم
به بذري که تو کاشتي
و ريشه هامان
به خاک اندر شد
و شاخه هامان
به هفت آسمان بَرشد
و ما،
من و تو،
به پرتو آن انوشه،
از فراز
و به آن جايگه که بر بلنداي ملکوت اش
ما را بخشند
مانا شديم،
به بذري که کاشتي
و ناممان
بر صحيفه ي عاشقان مهراور
به بارگاه ايزدان بر آمد
و تا فرداهاي دور
بماند
علي رضا جباري (علي آذرنگ)
6/4/82
زندان قصر
|
