|
|
تريبون فمينيستي ايران:
قرن بيست و يكم با دو واقعة مهم آغاز شد: راهپيمايي جهاني زنان (WMW) و همايش اجتماعي جهان (WSF). اين دو واقعه به سرعت از سطح رويدادهاي صرف فراتر رفت و به فرآيندهايي بدل شد با هدفِ دگرگوني بنيادي جوامع و مقاومت در برابر موج جهاني‌سازيِ ليبراليسم نوين كه بر شدت نابرابري‌هاي جنسيتي مي‌افزايد, شكاف ميان دارا و ندار را عميق‌تر مي‌سازد و نفرت و محروميت و عدم مدارا را افزايش مي‌دهد.
فكر راه‌اندازي راهپيمايي جهاني زنان از تجربه‌يي سرچشمه گرفت كه در سال 1995 در جريان تظاهرات زنان عليه فقر در ايالت كِبِك كانادا به دست آمد. در آن سال سه هيئت نمايندگي متشكل از 850 زن به مدت ده روز به راهپيمايي پرداختند تا افكار عمومي را با خواست‌هاي خود براي عدالت اقتصادي آشنا كنند. اين راهپيمايي موفقيت‌آميز بود و در پايان جمعيتي پانزده هزار نفره از آنان استقبال كرد. كنفرانس پكن همان سال نيز نشان داد كه در همه جاي دنيا زنان بيش از همه رنج مي‌برند و بيش از همه درگير مبارزه براي پيشرفت و برابري و صلح‌اند. در همان جا بود كه زنان به اهميت سازماندهي براي همبستگي جهاني بيش از پيش واقف شدند و جرقه‌ي اوليه‌ي راهپيمايي زده شد.
گام‌هاي زنان در راهپيمايي جهاني سال 2000 طنيني داشت كه جنبش زنان پيش از آن به خود نديده‌بود. راز اين حركت دستورالعمل ساده‌يي بود كه كارآمدي آن بارها ثابت شده‌است: دادنِ فرصت به زنان كه با يكديگر حرف بزنند, حكايت‌هاي خود را بگويند و دردهاي مشترك خود را بيابند. راهپيمايي زنان در سال 2000 حركتي صلح‌آميز بود كه زناني از تمامي مناطق جهان در راهبري آن مشاركت داشتند. اين حركت جهاني زنان با استقبال و حمايت زنان فعال سراسر جهان رو به رو شد و به‌زودي صورت شبكه‌يي براي عمل فمينيستي به خود گرفت.
زناني كه در اين حركت مشاركت كردند در پيگيري اهداف خود جدي و سرسخت بودند. در سال‌هاي بعد در روآندا و كانادا و هندوستان گرد هم آمدند و به دنبال راه‌هايي براي بهبود زندگي زنان و پيشبرد اصول انساني با هم به گفت و گو نشستند و خواسته‌هاي خود را براي اعلام به نهادهايي مانند سازمان ملل, بانك جهاني و سازمان تجارت جهاني يك‌كاسه كردند. محصول اين هم‌انديشي ”منشور فمينيستي انسانيت“ يا ”منشور حقوق بشر زنان“ است كه با الهام از مفاد حقوق بشر و آميختن با نيازها و تجربيات گوناگون زنان جهان پايه‌ريزي شد. براي زناني كه در اين حركت نمادين شركت مي‌جويند فمينيسم نوعي شيوه‌ي تفكر است؛ جنبشي اجتماعي است؛ چشم‌انداز ديگري براي درك جهان است؛ و انگيزه‌ي آن فقط محو نابرابري و دسترسي به مواضع قدرت نيست بلكه نابود كردن نظام‌هايي است كه هراس و نفرت از ”ديگري“ را تداوم مي‌بخشند, نگاهي ”حذفي“ دارند, سلطه را دامن مي‌زنند و خشونت را موجه جلوه مي‌دهند.
در برنامه‌يي كه اين شبكه براي سال 2005 طراحي كرده قرار است گروه‌هاي عضو اين شبكه تصويري از دنياي نوين آرماني خود را (با توجه به محتواي منشور كه پذيرفته‌اند) روي يك تكه پارچه نقش بزنند (به ابعاد 50سانتيمتر در 50 سانتيمتر) و در فاصله‌ي 8 مارس تا 17 اكتبر با راهپيمايي از يك نقطه‌ي جهان به نقطه‌يي ديگر, از كشوري به كشور ديگر, و از ناحيه‌يي به ناحيه‌ي ديگر حمل كنند و به معرض ديد عموم بگذارند و هر كدام برنامه‌هايي براي برجسته كردن اين عمل نمادين تدارك ببينند. شروع حركت در روز 8 مارس از برزيل خواهد بود. در طول مسير پارچه‌هاي حاوي آرمان‌هاي زنان يك به يك به هم دوخته مي‌شوند تا در پايان راهپيمايي در 17 اكتبر, كه در يكي از فقيرترين كشورهاي آفريقا خواهد بود, به صورت يك چهل‌تكه درآيد. اين چهل‌تكه كه نماد انسانيت و همبستگي جهاني زنان است در همان كشور آفريقايي به يادگار نگهداري خواهد شد.
پيشنهاد مي‌شود كه ما هم اين ايده را به نوعي در ايران پياده كنيم. گروه‌هاي زنان (و گروه‌هاي ديگري كه بخواهند همبستگي با زنان نشان بدهند) مهمترين خواست خود براي زنان يا تصويري از دنياي آرماني خود را روي پارچه‌يي آماده كنند. و در طي برنامه‌هايي كه به مناسبت 8 مارس خواهند داشت به هم وصل كنند. اين كار را مي‌توان تا همان 17 اكتبر ادامه داد تا ما هم يك چهل‌تكة همبستگي گروه‌هاي ايراني درست كنيم كه يادآور به هم پيوستن ما پيرامون خواست‌هايي باشد كه براي همة ما (هرچند با اولويت‌هاي متفاوت) اهميت دارد. ضمناً مي‌توان براي حضور در ساعت همبستگي جهاني زنان در ظهر روز 17 اكتبر هم برنامه‌ريزي كرد.
نظر شما چيست؟
براي اطلاعات بيشتر, متن منشور حقوق بشر زنان و بروشور برنامه WMW را ببينيد.
|
|
