|
|
تريبون فمينيستي ايران:
پيش از آن كه شرح مصيبت كنم نام 6 قطعه‌اي را كه در نمايشگاه بيشتر از بقيه مورد استقبال واقع شدند اعلام مي‌كنم:
قطعة 17 از تبريز گروه زنان انتشارات آناس(فيروزه معيني) 62 امتياز
قطعه 45 از تهران مركز فرهنگي زنان (فريما تابعي) 50 امتياز
قطعة 41 از تهران انجمن تلاشگران سلامت(نگار) 50 امتياز
قطعة 8 از تبريز گروه ياناشي (مريم خوشبخت- مريم چاركي – اولدوز صادق) 46 امتياز
قطعة 29 از تهران كانون هستياانديش 43 امتياز
قطعة 35 از كرج زنان اسفند (ژاله صلاحي‌زاده) 36 امتياز
و اما شرح مصيبت:
همان طور كه گفته بودم قرار شده‌بود از ميان سه قطعه‌اي كه بيشترين امتياز را در نمايشگاه آورده يكي را انتخاب كنيم. اما اين كار خيلي سخت‌تر از آن بود كه فكر مي‌كرديم. ما نتوانسته بوديم قبل از نمايشگاه به‌درستي براي بازديدكنندگان روشن كنيم كه بايد بيشتر به كاري توجه كنند كه با مضمون منشورحقوق بشر زنان ارتباط داشته باشد. و تازه شايد بيش از پنجاه درصد آثار رسيده هم واجد چنين شرطي نبودند. از سوي ديگر قطعاتي كه فكرهاي نابي در آن‌ها موج مي‌زد اغلب از نظر اجرا ضعيف بودند. بنابراين قطعه‌اي كه به دليل اجراي حرفه‌اي آن بيش از همه مورد توجه بازديدكنندگان آموزش‌نديدة ما قرار گرفت كاري بود كه به نظر بعضي از اعضاي كميتة برگزاركننده به طور مشخص به مضمون ”حركت جهاني زنان براي همبستگي و خلق دنيايي بهتر“ نپرداخته بود و هويت ايراني هم نداشت. اگر آن را كنار مي‌گذاشتيم بايد ميان قطعة دوم و سوم كه فقط يك امتياز تفاوت داشتند يكي را انتخاب مي‌كرديم. دومي كاري بود كه از اغلب جهات مناسب جلوه مي‌كرد اما اندازه‌اش بزرگتر از استاندارد (50×50) بود و بايد اجراي استانداردي از آن دوباره تهيه مي‌شد، و سومي طرح كاغذ زيبايي از يك هنرمند جوان بود كه (شايد به دليل كمبود اعتمادبه‌نفس) آن را كامل نكرده‌بود و بايد تكميل و روي پارچه كار مي‌شد. با توجه به اين كه از قبل قرار بود كارها روي پارچه و به اندازة گفته‌شده تهيه شوند دوستان ديگري كه با تحمل مشكلات متعدد سعي كرده‌بودند كار خود را مطابق اين قرار به‌موقع به نمايشگاه تحويل بدهند ممكن بود معترض شوند كه اصولاً چرا چنين كارهاي خارج از استانداردي را به نمايش گذاشته‌ايم.
از طرف ديگر بعضي از همان كارهايي كه اجراهاي ضعيفي داشتند حاوي ايده‌هاي درخشاني بودند كه خيلي حيف بود كه مورد توجه قرار نگرفتند. كار به جايي رسيد كه فكر كرديم شايد بهتر بود آثار را پيش از نمايشگاه غربال مي‌كرديم. اگر فكر مي‌كنيد اين ايدة خوبي بود بايد اعتراف كنم اشتباه از من بوده كه اصرار داشتم هيچ اثري را حذف نكنيم.
خلاصه پس از گفتگوهاي بسيار به اين راه‌حل رسيديم كه حالا كه درست يا غلط قضاوت را بر عهدة بازديدكنندگان عام گذاشته‌ايم به آراي عمومي احترام بگذاريم. اما به جاي يك قطعة 50×50 كه شبكة wmw درخواست كرده‌است, هر سه قطعة برترمان را به هم بدوزيم و به عنوان يك قطعه از ايران ارسال كنيم. آن‌ها يا مي‌پذيرند و يا خودشان يكي را برمي‌گزينند. به نظرشما با توجه به جميع جهات, راه‌حل درجه يكي نيست؟!!!
البته هر سه دوست هنرمندمان- فيروزه معيني (تبريز), فريما تابعي (تهران) و نازنين‌دخترمان نگار (تهران) قبول زحمت كردند كه براي احترام به نظرات جمع زنان مشاركت‌كننده در اين حركت, ظرف دو سه روز نسخة جديدي از اثر خود و اين بار در قطع و اندازة گفته‌شده و روي پارچه به ما تحويل بدهند.
با توجه به فرصت كوتاه باقيمانده براي ارسال قطعة ايران به يكي از كشورهاي همسايه كه كاروان منشور از آن عبور مي‌كند, هزينه‌هاي مادي و معنوي و زحمتي كه اين سه دوست تقبل كرده‌اند مصداق بارز همبستگي است كه من از طرف همة زنان علاقه‌مند به اين حركت از آن‌ها سپاسگزاري مي‌كنم.
ضمناً بگويم كه بنا داريم پوستري هم از چهل‌تكة خودمان ـ يعني از تمام آثاري كه در نمايشگاه ديده شد ـ تهيه كنيم كه اگر بشود همراه با قطعة ايران ارسال كنيم.
البته همان طور كه گفتم اين سه قطعه اندكي با قبل تفاوت خواهند داشت, پس اجازه بدهيد تصوير آن‌ها را چند روز ديگر پس از دريافت نسخة نهايي و همراه با تصوير چهل‌تكه به نمايش بگذاريم.
|
|
