|
|
hoseinkhah@hotmail.com
تريبون فمينيستي ايران:
با وجود گستردگِِي خشونت علِِيه زنان و تبعات زِِيان بار ناشِِي از آن ، پنهان نگاه داشتن اعمال خشونت و پرهِِيز زنان از واکنش فعال نسبت به آن، ِِيکِِي از مشخصات خشونت علِِيه زنان در سراسر جهان است. زنان غالبا به دلِِيل نبود قوانِِين حماِِيتِِي براِِي زنان خشونت دِِيده، نا امِِيدِِي نسبت به اقدامات موثر نظام عدالت جزاِِيِي و ترس از اِِين اعتقاد که فرد خشونت دِِيده خود نِِيز مقصر است و به نحوِِي طرف مقابل را به انجام چنِِين کارِِي برانگِِيخته است ، از افشاِِي خشونت هاِِيِي که علِِيه آنان اعمال شده ، پرهِِيز مِِي کنند.(مهدِِي معتمدِِي مهر،حماِِيت از زنان در برابر خشونت. صفحه 75) احساساتِِي چون گناهکار انگاشتن خوِِيش، شرم و وفادارِِي به شخص بدرفتار ِِيا ترس از وِِي نِِيز از جمله دِِيگر دلائلِِي است که منجر به تحمل خشونت از سوِِي زنان و (Hcise.liet.al.,1994,pp1165,1168) عدم واکنش نسبت به آن مِِي شود.
اِِين سکوت و تحمل در رابطه با خشونت هاِِيِي که در حوزه خصوصِِي و در چارچوب محِِيط خانواده نسبت به زنان اعمال مِِي شود، به شکل قابل توجهِِي افزاِِيش مِِي ِِيابد، به نحوِِي که کارشناسان حقوقِِي و مدافعان حقوق انسانِِي زنان در بسِِيارِِي از کشورها، خشونت خانگِِي را از جمله جرم هاِِيِي مِِي دانند که بِِيش از ساِِير جرائم رخ مِِي دهد، اما کمتر گزارش داده مِِي شود.( آموزش حقوق انسانِِي زنان و دختران. صفحه 228) چرا که علاوه بر عواملِِي که بطور کلِِي باعث پرهِِيز زنان از گزارش خشونت هاِِي اعمال شده علِِيه خود مِِي شود،عرف راِِيجِِي که جراِِيم واقع در حوزه خانگِِي را مساله اِِي خصوصِِي و خارج از حِِيطه وظاِِيف پلِِيس، دستگاه قضاِِيِي و حتِِي دوستان و آشناِِيان مِِي داند ، از سوِِيِي و باور پذِِيرفته شده اِِي که اعمال زور و قدرت مردان را در خانواده مجاز مِِي شمرد از سوِِي دِِيگر ، زنان را به سکوت و پنهان کارِِي در رابطه با خشونت هاِِي خانگِِي وا مِِي دارد.اِِين در حالِِي است که سکوت زنان و بردبارِِي آنها در برابر خشونت نه تنها از شدت رفتار هاِِي خشن و توهِِين آمِِيز نمِِي کاهد ، بلکه موجب تداوم اعمال انواع و اقسام خشونت از سوِِي مردان مِِي شود و بر اِِين باور نادرست صحه مِِي گذارد که رفتار خشونت آمِِيز حق بِِي چون و چراِِيِي است که به مردان اعطا شده تا در مقام پدر، شوهر ، کارفرما و .... براِِي سرکوب زنان از آن استفاده کنند.
ثمره دِِيگر کتمان نمودن خشونت هاِِي اعمال شده علِِيه زنان و عدم گزارش آن به پلِِيس و دستگاه هاِِي قضاِِيِي، آشکار نشدن وسعت گسترده خشونت علِِيه زنان و اسِِيب هاِِي ناشِِي از آن و عدم درک اهمِِيت اِِين مسئله به عنوان ِِيک معضل اجتماعِِي است.از اِِين رو شکستن سکوت و اعتراض در برابر رفتارهاِِي خشنِِي که زنان را آزار مِِي دهد، مِِي تواند اولِِين گام مبارزه با معضل " خشونت علِِيه زنان" باشد. تبِِيِين و انتشار انواع و اقسام خشونت هاِِيِي که هر روزه و به طور مداوم جسم و روح زنان را در معرض آسِِيب قرار مِِي دهد، مِِي تواند توجه سِِياستگزاران، مقامات اجرائِِي، کارشاناسان و رسانه هاِِي جمعِِي را به مسئله خشونت علِِيه زنان جلب کرده و مبارزه با آن را در دستور کار قرار دهد.
تجارب ساِِير کشورها در زمِِينه مبارزه با خشونت علِِيه زنان نشان مِِي دهد که در اغلب مواقع، تشکل هاِِي غيردولتي زنان پِِيش رو و آغاز کننده اِِين مبارزه بوده اند و با تلاش و پِِيگِِيرِِي مستمر توانسته اند،توجه رسانه ها، پلِِيس ، دستگاه هاِِي قضاِِيِي و سازمان هاِِي بِِين المللِِي را به اِِين مسئله جلب کنند. در اواِِيل دهه 19970 براِِي اولِِين بار وسعت و دامنه خشونت علِِيه زنان بر اثر تلاش گروه هاِِي هوادار آزادِِي زنان مورد توجه قرار گرفت و پس از آن بود که با تشکِِيل اولِِين خانه هاِِي امن در انگلستان براِِي زنانِِي که خواهان ترک مردان خشن بودند، به اِِين نِِياز بدِِيهِِي پاسخ گفته شد.( پاملا آبوت، کلروالاس،جامعه شناسِِي زنان، صفحه 239) توجه سازمان ملل متحد به مسئله خشونت علِِيه زنان در کنفرانس جهانِِي زنان در کوپنهاگ(1980) و ناِِيروبِِي (1985) ، گنجانِِيدن موضوع خشونت عمومِِي و خصوصِِي علِِيه زنان در اعلامِِيه و برنامه اقدام " کنفرانس جهانِِي حقوق بشر" در سال 1993 و تصوِِيب اعلامِِيه رفع خشونت علِِيه زنان در همان سال نِِيز نتِِيجه مبارزه همه جانبه تشکل هاِِي زنان در سراسر جهان بود.
سازمان هاِِي غِِيردولتِِي زنان با تلاش براِِي انعکاس هرچه بِِيشتر خشونت هاِِي اعمال شده علِِيه زنان و تبِِيِين تبعات جبران ناپذِِير ناشِِي از ان بر روح و جسم آنان از سوِِي دولت ها و دستگاه هاِِي منطقه اِِي و بِِين المللِِي را به شناختن خشونت علِِيه زنان به عنوان ِِيکِِي از موارد نقض حقوق بشر وا مِِي دارند و از سوِِي دِِيگر سعِِي در تغِِيِير نگرش هاِِي راِِيج درجامعه مبنِِي بر توجِِيه خشونت علِِيه زنان و مشروعِِيت بخشِِيدن بر آن دارند.
در هند زنان تشکِِيلاتِِي بوجود آورده اند تا مقامات را در وضع قوانِِين جدِِيدِِي براِِي پرداختن به موضوع خشونت هاِِي جنسِِي زِِير فشار گذارند. در کرواسِِي و صربستان زنان تلفن هاِِي قرمز را براِِي زنانِِي که قربانِِي خشونتند ترتِِيب داده اند و پناهگاه هاِِيِي براِِي اِِين زنان اِِيجاد کرده اند و براِِي تامِِين هزِِينه اِِين پناهگاه ها هم ِِيک مرغدارِِي و فروشگاهِِي براِِي عرضه لباس هاِِي دست دوم دائر کرده اند.در مکزِِيک نِِيز " شبکه ملِِي مخالفت با خشونت علِِيه زنان" 88 مقاله و گواهِِي درباره تجاوز به عنف و خشونت هاِِي خانگِِي به مجلس نماِِيندگان مکزِِيک عرضه کرده است. در جامائِِيکا زنان با استفاده از کارگاه هاِِي تعاونِِي و تئاتر هاِِي خِِيابانِِي بحث و گفت و گو درباره خشونت هاِِي خانگِِي را بر مِِي انگِِيزند و درباره موضوع هاِِي مربوط به روابط خشونت آمِِيز مردان و زنان نماِِيشنامه اجرا مِِي کنند.در ساِِير نقاط جهان نِِيز زنان عضو تشکل هاِِي داوطلب مردمِِي با روش هاِِي مختلف تلاش مِِي کنند، توجه بخش هاِِي مختلف جامعه را به خشونت هاِِي اعمال شده علِِيه زنان جلب کنند و از اِِين طرِِيق زمِِينه لازم براِِي مبارزه با اِِين معضل اجتماعِِي را فراهم آورند.
بر اثر اِِين تلاش ها، مبارزه با خشونت علِِيه زنان در دستور کار بسِِيارِِي از کشور ها قرار گرفته است و قوانِِين حماِِيتِِي براِِي زنان خشونت دِِيده و تنبِِيهِِي براِِي مردان خشونت طلب وضع گردِِيده است.هر چند با وجود همه اِِين تلاش ها خشونت علِِيه زنان هنوز از بِِين نرفته است و در بسِِيارِِي از جوامع اِِين معضل مشاهده مِِي شود، اما گروه هاِِي زنان با طرح اِِين مسئله در عرصه عمومِِي جامعه آن را از حالت پنهان خارج کرده وبا ارائه خدمات حماِِيتِِي و مشاوره اِِي به زنان آنان را دراعتراض و مبارزه با رفتارهاِِي خشونت آمِِيز علِِيه خود ِِيارِِي مِِي کنند.
در اِِيران نيز با توجه به گسترش انواع و اقسام خشونت هاِِي مدرن و سنتِِي علِِيه زنان و نبود قوانين و تدابير موثر حمايتي براي زنان خشونت ديده، طرح اين مساله در عرصه عمومي و بحث و گفت و گو درباره آن مي تواند گامي رو به جلو در مبارزه با خشونت عليه زنان باشد. چرا که طرح مسائل مربوط به اعمال خشونت عليه زنان ، و گسترش فرهنگ اعتراض به خشونت در ميان آنان باعث مي شود که زنان باور کنند مورد خشونت قرار گرفتن يک مساله عادي و توجيه پذير نيست و نبايد آن را در سکوت، تحمل کرد.
|
|
