|
تريبون فمينيستي ايران:
پروين (1320 - 1285 ش.) در هفت سالگي سراپا لطف و شعر بود و از همان زمان مردان در لباس حامي و ناقد مصادره اش كردند.
در زمان زندگي اش ديوان اشعارش حاوي 5600 بيت شعر كه منتشر شد (1314) همگان را با شگفتني مواجه كرد. گروهي گفتند كه كسي تا به آن روز شعري چنان مستحكم و پايدار و روان نسروده است؛ در پي تحسين هاي بسيار از يك طرف او را وارث سنتي كهن و مردسالار شمردند و راي به مردانه بودن شعر پروين دادند و از طرف ديگر او را سر سلسله شاعرگان امروز، مظهر زن دانشمند شرقي و معماي مرد شرقي، ستاره درخشان شعر و... خواندند.
دلايل ديگر اين داوري را شايد بايد در اقبالي كه مردم به ديوان شعرش نشان دادند و ترجمه اشعارش به زبان هاي ديگر شمرد كه جامعه مردسالار ايران و منطقه را متحير كرد.
در هر حال، گروهي ديگر هم بودند كه اصرار داشتند اين شعرها را يك زن، به ويژه زني جوان، آرام و كم گو چون پروين نمي تواند سروده باشد، حتي اگر دختر اعتصام الملك باشد!
حتي يكي هم در اين ميان تا آن جا پيش رفت كه از احول بودن چشم راست او حرف زد و اين كه چطور مي تواند چنين زني گوينده چنان اشعار نغزي باشد! ديگري، براي تصفيه حساب سياسي توانايي او را در شعر سرودن زير سوال برد.
در سخنراني 1303 ش. به مناسبت فارغ التحصيلي از مدرسه امريكايي ايران بيت ال گفته بود "ستمكاري مرد از قدر و منزلت زن كاسته، او را به تصور مدارك و ضعف نفس و انحطاط قواي معنوي متهم داشته..." و خود كوشيده بود اين معايب را از وجودش بزدايد، اما زمانه سختي بود و ستمكار هزاران چهره داشت، و پروين كه زنان را به شركت در زندگي اجتماعي مي خواند با زنانگي خود غريبه ماند و اسير غربت تن گوشه نشين شد و سرود:
چه غم ار بال و پرم ريخته اند
دگرم حاجت بال و پر نيست
و رنج در قفس و شكسته بال بودن را با پر لفزودن به بال زنان ديگر، دفاع از حقوق يتيمان، پيرزنان از پا افتاده ، بيوه زنان رنجديده و ديگر محرومان در شعرش تا پايان عمر كوتاه و تا زماني كه مرگ او را از هراس زندگي رهانيد به دوش كشيد:
نكشيد آب دلو ما زين چاه
زان كه در دست ما طناب نبود
|
